سید مجتبی هاشمیان متولد 1316 در مشهد بود، پدرش مغازه عطاری داشت. در 16سالگی بعد از دست رفتن ثروت پدرش، سید مجتبی ناچار شد مدرسه را رها کند و به شاگردی در مغازه‌های مردم بپردازد. سپس در کارخانه پنبه مشغول شد و در این زمان بود که استعدادش در تجارت را نشان داد و پس ازمدتی «تولید» را از اتاقی اجاره‌ای اغاز کرد. امروزه حدود 800نفر بطور مستقیم و 1500 نفر بطور غیرمستقیم در خطوط تولیدی که «مرحوم هاشمیان» احداث کرده کار می‌کنند. مسوولان کشور بارها از خدمات کارافرینی وی قدردانی کردند اما مشکلاتی که پیش پای او بود را برنداشتند و قدر او را ندانستند. روزگذشته در گفت‌وگویی با «امیر شهلا» از این منتخب مردم مشهد در شورای شهر پنجم که خود از فعالین صنعت خراسان رضوی است خواستیم تا از شخصیت و کارنامه هاشمیان برای ما بگوید.
هاشمیان، از بازماندگان نسلی است که دیگر تکرار نخواهد شد. نسلی که هویت خود را در کار و کارآفرینی تعریف کرده بود. همواره منافع ملی را به منافع شخصی ترجیح دادند و تلاش کردند تا به اشتغال کشور کمک کنند. اشتغالزایی مهم ترین دغدغه ایشان بود. شهلا اضافه کرد: در زمان تحریم‌های ظالمانه غرب که هیئت مدیره شرکت گلریز ناگزیر به تعدیل 120 نفر از نیروهای خود به دلیل عدم وجود مواد اولیه و افت شدید میزان تولید شدند. اقای هاشمیان با اخراج کارگران مخالفت کرد و گفت: « اگر شده همه ما یک سوم حقوق دریافت می‌کنیم ولی همه سر کار می‌مانیم.» با از خودگذشتگی مانع بیکاری کارگران خود شد.
به این دلیل که پلکان ترقی را از کارگری تا مدیرعاملی به تدریج طی کرد و کارگری در صنایع سلولزی باعث شد تا او با مشکلات قشر کارگر آشنایی کامل داشته باشد. از معدود کارفرماهایی بود که وقتی در سالن تولید قدم می‌گذاشت کارگران از او روی برگردان نبودند. بلکه سعی می‌کردند تا خود را به ایشان برساندند و جویای احوال باشند. این محبوبیت تا آخرین روزها ادامه داشت. وی اضافه کرد: متاسفانه شبکه مالی کشور با این دست کارفرمایان به خوبی تا نکرد و مشکلات بسیاری را پیش روی آن‌ها قرار داد. تاسف می خورم که ما افرادی بی‌بدیل را از دست می‌دهیم. نسل هاشمیان تکرار و تکثیر نخواهد شد. فقدان او ثُلمه‌ای برای صنعت استان و کشور خواهد بود. با پرکشیدن این عزیزان ضربه و صدمه بزرگی را خواهیم داشت.
